Rozdział II

Zatrzymałam się dopiero pod drzwiami do mojego domu. Szybko weszłam do środka i pobiegłam na górę. W kilka sekund znalazłam się na łóżku w moim pokoju. Owinęłam się kołdrą i schowałam twarz w dłoniach.

Nagle usłyszałam jak ktoś puka do drzwi. Zerwałam się na równe nogi i podeszłam do schodów. 

Zobaczyłam jak mama otwiera drzwi. Tak jak myślałam stał w nich szatyn, który mnie poprosił o zaprowadzenie na moja ulicę.

- Dzień dobry chłopcze, co cię sprowadza w nasze skromne progi. - powiedziała moja mama.

- Witam, przyszedłem tutaj z bardzo ważnego powodu. - odpowiedział i podał jej do ręki kopertę. 

Moja rodzicielka obróciła list w dłoni, otworzyła go i zaczęła czytać. Z każdą chwilą na jej twarzy malowało się przerażenie. Kiedy skończyła czytać spojrzała się na szatyna. 

- Will... - wyszeptała i przytuliła owego chłopaka. 

Nagle szatyn spojrzał się w moją stronę.

- Co ty tu robisz? - spytał patrząc mi w oczy. Moja mama oderwała się od niego i odwróciła się. 

- To jest Rosi, moja córka. Mieszka tutaj. - powiedziała ze łzami w oczach. 

- O co chodzi? - powiedziałam zdziwiona .

- Ona nie wie? - zapytał ponownie Will. 

Mama tylko zwiesiła głowę i uroniła kilka łez . 

- Czego nie wiem?

- Jeszcze nie czas córciu, jeszcze nie czas... 

- Tak? A kiedy będzie ?! -krzyknęłam. 

- Kochanie nie denerwuj się...

- Jak mam sie nie denerwować!! Wytłumacz mi to mamo! Wytłumacz! 

Nikt sie nie odezwał popatrzyłam się na Willa i moją rodzicielkę poczym pobiegłam do swojego 

pokoju i zatrzasnęłam drzwi. Otworzyłam okno i zaczerpnęłam świeżego powietrza. Myślałam jaki to sekret moja matka przede mną ukrywa. Nagle rozległo sie pukanie do moich drzwi. 

- Odejdź ! - powiedziałam. 

- Rosi, to ja Will. Mogę wejść? 

- Wchodź. 

W tym momencie  drzwi się otworzyły a do pokoju wszedł szatyn.  

- Posłuchaj...

- Co? Ty też chcesz mi powiedzieć, że nie mogę poznać prawdy, bo nie przyszedł jeszcze czas. 

- Nie. Chciałem ci powiedzieć, że wiem jak to jest gdy bardzo chcesz coś wiedziedzieć a nie możesz .

Wychowałem sie w domu dziecka. Od zawsze chciałem wiedzieć kim jest moja matka. Przez wiele lat powtarzano mi, że  poznam ją jak przyjdzie czas. Czasami warto poczekać. - powiedział i przytulił   

mnie.  

______________

Hej, tak sie prezentuje rozdział i bardzo chciałam przeprosić jedna osobę, że usunęłam jego komentarz. Zrobiłam to całkowicie przypadkiem. Zachęcam do komentowania i obiecuje, że już żadnego nie usunę .